هزارتو

به عمق دالانی می‌روم و هزارتویی شاق...

نه به دیدار که به مباهاتی دردناک.

اینجا که شب از گیسوان یاقوتی سر می‌زند،

من در هزارتویی گم می‌شوم، طاقت‌فرسا،

آه، بانوی تباهی و اندوهم.

عشق تصنعی و نفرت ظنین من

اشباحی هستند که می‌آیند، مست از یأس؛

لب‌هایشان شتک زده، سخت به هم فشرده:

عشق تصنعی و نفرت ظنینم

اشباحی ملعونند که به شب می‌خزند.

می‌روم به عمق دالانی و هزارتویی شاق،

پاهایم زخم برداشته، از درگاهت دور می‌شوم.

تب هنوز بر پیشانی‌ام می‌سوزد...

در ابهام خاکستری هزارتو،

پریشانی‌ام را می‌برم، تباهی و اندوهم را...

(رنه وی‌وین)