بوته‌های خار

تو هرگز تب کرده‌ی گرفتاری نخواهی بود

که بگدازی، به بند کشی تخت خواب را،

تو هرگز آنچنان شهوت‌ناک نخواهی بود

که جسمت را از پا درآوری و رنگ ببازی.

عطر سفیدت را نگه دار که کامی نمی‌جوید.

تو رخوت تسلیم را نمی‌شناسی،

ناله‌های منقطعی که جان را بسط می‌دهند،

تردید و ضعف آتشین بخشش‌ها را؛

و چونان دوستت دارم، قدیسه‌ترین

که امشب به بوته‌خارهای رازآلود چنگ می‌زنیم.

(رنه وی‌وین)